Vaak heb ik de neiging
Om alleen te schrijven
Over de moeilijkheden
In mijn leven
De kwellingen
Angsten
Pijn
Of de tragedie des Levens

Dat schrijft gewoon lekker van me af
En mooie dingen
Zijn er om beleefd te worden
Volledig te belichamen
In al z’n pracht en glorie
Terwijl donkerte, pijn of verdriet
Zich lenen voor een uiteenzetting
Om er zo van te leren, te groeien
En weer bloeien

Toch zal ik proberen een glimp
Van de glorie uit mijn Hart
Op papier te zetten
Het is echt niet dat ik nou zo gelovig ben
Maar God komt gewoon steeds op mijn pad
Of Liefde zoals ik het ook wel wil noemen

Want in die verschijning die hij me aandoet
Is er namelijk zo’n groot gevoel van Liefde
Van gedragenheid
Van vertrouwen
In mijn volledige Zijn
Dat is dus haast niet te beschrijven
Zo mooi

God geeft me vleugels
Vanuit mijn Hart
Leert hij mij weer te vliegen
Want in deze dagen
Spoken er toch soms
Wel flink wat angsten
Door me heen

Kan ik het wel?
Gaat het me wel lukken?
Kan ik wel degene zijn om dit te doen?
Wat nou als het niet lukt?
Of dat ik faal?
Of erger: dat ik een bedrieger blijk?

Al die vragen verdwijnen gewoon
Zo plotseling
Zonder urenlange therapie, meditatie of werken aan mezelf
In de aanwezigheid van iets dat groter is
Dan mij
Dan ons
Dan wij hier op Aard

Dus daarom ga ik om:

Ik geloof
Ik hoop
Ik vertrouw
Ik bouw
Mee met uw Wereld
Vol Liefde
Amen.

• God